Σεπτέμβρης, ο μήνας της μελαγχολίας, της ανασύνταξης και των νέων προοπτικών

Και να που μπήκε για τα καλά ο Σεπτέμβρης!

Όχι ότι από άποψη καιρού έχει καμιά μεγάλη διαφορά στην Ελλάδα από τους προηγούμενους μήνες του καλοκαιριού, αλλά όπως και να το κάνεις το άκουσμα και μόνο του Σεπτέμβρη σε βάζει σε μια ψυχολογία διαφορετική, με την εικόνα του φθινοπώρου να είναι πλέον πολύ κοντά.

Αυτός ο μήνας από παιδί με μελαγχολούσε. Συνήθως το τέλος του Αυγούστου με έβρισκε στην Κεφαλονιά , στο σπίτι της γιαγιάς μου, που πέρναγα κάθε καλοκαίρι να σκέφτομαι με τρόμο τη νέα σχολική χρονιά που ερχόταν. Και παρ’όλο που ήμουν καλή μαθήτρια δεν μου άρεσε καθόλου το σχολείο. Το έβλεπα περισσότερο σαν αναγκαίο κακό που έπρεπε να ολοκληρώσω για να ασχοληθώ μετά με όλα αυτά που πραγματικά με ενδιέφεραν.

Και ευτυχώς αυτή η εποχή ήρθε και μαζί της άρχισε να αλλάζει και το συναίσθημα γι΄αυτόν τον μήνα που τόσο με ταλαιπωρούσε.

Τα πρώτα χρόνια της δουλειάς, πραγματικά δεν υπήρχαν εποχές στο μυαλό μου. Όλα  ήταν ένα συνεχόμενο τρέξιμο, χωρίς σταματημό. Πανεπιστήμιο, γλώσσες, μαθήματα, τηλεοπτικές εκπομπές, ραδιόφωνο, χωρίς να νιώθω ότι χρειάζομαι διάλειμμα, το οποίο πιθανότατα θα μου έτρωγε χρόνο από έξτρα πράγματα που θα ήθελα να δοκιμάσω. Κοινώς αυτό το άτσαλο, αγχωτικό τρέξιμο προς κάθε κατεύθυνση που κάνει κάθε μέρα να διαρκεί 2 δευτερόλεπτα και να εξαφανίζεται πριν το καταλάβεις.

Και πραγματικά δεν το καταλάβαινα. Το διαπίστωσα αναγκαστικά, όταν για ένα διάστημα 7 μηνών δεν δούλεψα και έτσι έμεινα με τον εαυτό μου και τον πολύ ελεύθερο χρόνο μου. Φυσικά δεν είχα σχεδιάσει αυτό το κενό, οπότε όταν το συνειδητοποίησα φρίκαρα! Αγχώθηκα, εκνευρίστηκα και πέρασα από όλες αυτές τις διακυμάνσεις που περνάς σε αυτή τη δουλειά που είναι γεμάτη ανασφάλεια και ερωτηματικά.

Βέβαια αυτό το στάδιο είναι μάλλον αναγκαστικό, μέχρι να φτάσεις στο σημείο που πρέπει να αφεθείς και να δεις το κενό με άλλο μάτι. Έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ να τρέχουμε ασταμάτητα στην καθημερινότητά μας, ο καθένας με τις υποχρεώσεις του, που έχουμε βγάλει από τη ζωή μας τη σημασία της παύσης. Στα μαθήματα υποκριτικής σου μιλάνε πολύ συχνά γι’ αυτές, για το πόσο δίνουν ρυθμό στο λόγο σου και πόσο σημαντικές είναι για να «αναπνέει» αυτό που θες να πεις, αλλά η σημασία τους στην πραγματική ζωή μας είναι εξίσου σημαντική.

Η δική μου παύση λοιπόν, άρχισε να έχει νόημα όταν σε αυτό το διάστημα ξεκίνησα να προσέχω τον εαυτό μου, να μου μαγειρεύω, να ξαναδιαβάζω βιβλία του Πανεπιστημίου δείχνοντας πραγματικό ενδιαφέρον αυτή τη φορά, να κάνω μαθήματα μουσικής θεωρίας, να καταγράφω δικές μου ιδέες και προτάσεις σε χαρτί για πράγματα που ήθελα να κάνω στη δουλειά και τη ζωή μου.

Τότε ξεκίνησε και η ιδέα για αυτή τη σειρά ελληνικών προϊόντων, γι’αυτό το site και το ενδιαφέρον μου γύρω από θέματα περιβάλλοντος και διατροφής.

Επίσης, τότε συνειδητοποίησα πόσο σημαντικές είναι οι διακοπές. Αυτός ο χρόνος  που είναι τόσο απαραίτητος για να ξαναγεμίσεις μπαταρίες, να πάρεις απόσταση από τα πράγματα και να τα αφομοιώσεις. 

Κι έτσι ξαναγυρνάμε στο καλοκαίρι και στις διακοπές που πλέον περιμένω κάθε χρόνο πως και πως. Το φετινό καλοκαίρι ήταν γεμάτο ταξίδια, εντός και εκτός χώρας. Κάποια συνδυάστηκαν με δουλειά, αλλά και με βιβλία, μπάνια, φίλους και νέες εικόνες.

Και όταν το καλοκαίρι είναι καλό, δεν είναι τόσο μελαγχολικός ο Σεπτέμβρης. Γυρνάς με αγωνία, αλλά και όρεξη για νέες περιπέτειες! Σας τις εύχομαι ολόψυχα!

* Ανυπομονώ να σας ανακοινώσω τα δικά μου νέα γι΄αυτή τη σεζόν που έχει ήδη ξεκινήσει!